Οι Επαναστάτες Διαδηλώνουν, οι Ρεφορμιστές Υποκλίνονται

Η Σπαρτακιστική Ένωση δηλώνει περήφανα ότι την ημέρα της κηδείας της Ελισάβετ Β΄, οργανώσαμε με επιτυχία τη μοναδική διαδήλωση κατά της μοναρχίας στο Λονδίνο. Πάνω από 100 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας. Ένας μικρός αριθμός, σίγουρα, αλλά κάθε άτομο που ήταν εκεί ήξερε ότι και μόνο να εμφανιστεί στη διαμαρτυρία απαιτούσε να κολυμπήσει δυνατά ενάντια στο ρεύμα, να αψηφήσει ενδεχόμενες απειλές σύλληψης όπως και επιθέσεις από μοναρχικούς. Ενώ όλες οι υποτιθέμενες σοσιαλιστικές και ρεπουμπλικανικές οργανώσεις έμειναν στο σπίτι τους, πληρώνοντας τον απόλυτο φόρο τιμής στην Αυτού Μεγαλειότητα, εκείνοι που ήρθαν μπορούν να δηλώσουν περήφανα ότι αντιστάθηκαν, φωνάζοντας τολμηρά «Κάτω η μοναρχία!» – στην πλατεία Windrush, στο Μπρίξτον. Η μικρή μας διαδήλωση ήταν η μόνη οργανωμένη εκτόνωση της αυξανόμενης απέχθειας για την εξαχρείωση της βρετανικής μοναρχίας και τα εγκλήματα του βρετανικού ιμπεριαλισμού.

Οι ομιλίες στη διαδήλωση περιελάμβαναν μια ομιλία από μία Ελληνίδα συντρόφισσα καταγγέλλοντας τον αντιδραστικό ρόλο του βρετανικού ιμπεριαλισμού στην υποταγή της Ελλάδας. Ένας Αμερικανός σύντροφος τόνισε την ανάγκη για μια τρίτη αμερικανική επανάσταση για να σαρώσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τη φυλετική καταπίεση, επικαλούμενος την πρώτη επανάσταση κατά της βρετανικής κυριαρχίας και τη δεύτερη κατά της δουλείας. Διαβάστηκε η διακήρυξη ενός συντρόφου από το Κεμπέκ καταγγέλλοντας τη βρετανική μοναρχία ως «τον ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής καταπίεσης του Κεμπέκ». Οι χαιρετισμοί από τους συντρόφους μας στη Νότια Αφρική τόνισαν ότι «με την ευλογία του ‘Θεού και της μοναρχίας’, τα ρατσιστικά αποικιοκρατικά γουρούνια όπως ο Σεσίλ Ρόουντς τεμάχισαν τη νότια Αφρική, διώχνοντας τους ιθαγενείς λαούς από τη γη τους και διαιρώντας τους σύμφωνα με τις ανάγκες των Βρετανών ηγεμόνων».

Η κύρια ομιλήτριά μας κατήγγειλε «τη μοναρχία και το Ηνωμένο Βασίλειο» ως μία «φυλακή για τη Σκωτία, την Ουαλία και τους Καθολικούς της Βόρειας Ιρλανδίας» και τον Βασιλιά Κάρολο Γ΄ ως τον «επικεφαλής συνταγματάρχη του βίαιου Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών που πυροβόλησε και σκότωσε 14 ανθρώπους τη Ματωμένη Κυριακή του 1972 στο Ντέρι». Επισήμανε τον επείγοντα χαρακτήρα του να αντιτεθούν οι εργάτες στη μοναρχία, παίρνοντας την εξουσία και κυβερνώντας τη χώρα.

Κρίσιμα, στρέψαμε τα πυρά μας κατά των συνδικαλιστών ηγετών και των Αριστερών Εργατικών που ισχυρίζονται ότι είναι ενάντια στη μοναρχία και υπέρ της εργατικής τάξης, αλλά που αηδιαστικά θρήνησαν τη Βασίλισσα, με άθλιους επικήδειους ή εγκληματικά ακυρώνοντας απεργίες. Ένα από τα πιο δημοφιλή συνθήματα στη διαδήλωση ήταν «Στάρμερ, Κόρμπιν, TUC: σέρνονται στη μοναρχία!», “Starmer, Corbyn, TUC: crawling to the monarchy!”, (TUC: Συνομοσπονδία Εργατικών Οργανώσεων).

Αναφέρουμε έναν που δεν σύρθηκε: Ο Στιβ Χέντλεη, πρώην ηγέτης της RMT (Εθνική Ένωση Σιδηροδρομικών, Λιμενεργατών και Εργαζομένων στις Μεταφορές της Αγγλίας). Αν και δεν μπόρεσε να παραστεί, εκτιμήσαμε το μήνυμα που μας έστειλε, παρά τις πολιτικές μας διαφορές. Το μήνυμά του, που διαβάστηκε στη συγκέντρωση, αποκάλεσε την TUC «γλείφτες» για την ακύρωση των απεργιών και τόνισε: «Όταν το Εργατικό Κόμμα και ένα μεγάλο μέρος της λεγόμενης επαναστατικής αριστεράς και ακόμη και των λεγόμενων ρεπουμπλικάνων υπέκυψαν με τη σιωπή τους, μια μικρή ομάδα επαναστατών κράτησε τη σημαία ψηλά».

Λίγοι ανυπότακτοι αντιστάθηκαν επίσης στο Κάρντιφ και το Εδιμβούργο. Αλλά στο Λονδίνο, το γεγονός ότι μόνο εμείς και ένας μικρός αριθμός από bravehearts διαμαρτυρηθήκαμε [αναφορά στους Ουαλούς και τους Σκωτσέζους που πολέμησαν για την εθνική τους ανεξαρτησία κατά της μοναρχίας] είναι μια καταδίκη της βρετανικής αριστεράς. Η κηδεία της Βασίλισσας ήταν μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις καπιταλιστών και ιμπεριαλιστών αφεντάδων καθώς και εστεμμένων αρχηγών που έχει δει ποτέ κανείς. Όλοι αυτοί οι εγκληματίες, καλυμμένοι με αίμα, κατέβηκαν στο Λονδίνο από τις τέσσερις γωνιές της γης για να υποβάλλουν τα σέβη τους στη βρετανική μοναρχία – την ενσάρκωση μιας από τις πιο βάναυσες και αντιδραστικές αυτοκρατορίες σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Ήταν ζωτικής σημασίας να πάρουμε θέση ενάντια σε αυτό το καρναβάλι της αντίδρασης.

Αλλά οι υπόλοιπες «σοσιαλιστικές» ομάδες όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα, αλλά μποϊκοτάρισαν τη διαδήλωσή μας. Καλέσαμε αριστερές ομάδες και βουλευτές από το Λονδίνο και πέρα από αυτό και κανένας από αυτούς δεν τόλμησε καν να μοιραστεί το κάλεσμά μας στο twitter. Και αυτό από ανθρώπους που πάντα μας κατηγορούν ότι είμαστε σεχταριστές.

Ένα επιχείρημα που έχουμε ακούσει για τη δικαιολόγηση αυτής της αποχής ήταν ότι ενώ όλοι οι σοσιαλιστές υποτίθεται ότι αντιτίθενται στη μοναρχία, η κρίση του κόστους ζωής ήταν πιο σημαντική. Τι θλιβερή δικαιολογία! Πρέπει να είναι κανείς εσκεμμένα τυφλός για να μην βλέπει ότι είναι ακριβώς η υπόκλιση των συνδικαλιστών ηγετών στο Στέμμα που έβαλε στον πάγο τον αγώνα των εργατών. Το καθήκον των σοσιαλιστών είναι ακριβώς να κάνουν σαφή τη σύνδεση μεταξύ της καταστροφής του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και της κυριαρχίας της παρασιτικής άρχουσας τάξης – που ενσαρκώνεται πιο καθαρά από τη βασιλική οικογένεια. Η σάρωση αυτής της σαπίλας είναι ο μόνος τρόπος για να λυθεί η σημερινή κρίση.

Αυτοί οι «σοσιαλιστές» που αρνούνται να πάρουν θέση ενάντια στην μοναρχία με το πρόσχημα ότι αποτελεί μικρότερη προτεραιότητα από ότι η τιμή της ενέργειας, δεν θα καταφέρουν ποτέ τίποτα για την εργατική τάξη. Ακόμα και ο αγώνας για τις πιο μετριοπαθείς μεταρρυθμίσεις απαιτεί σκληρή, μαχητική ταξική πάλη. Όπως επέμεινε η ομιλήτριά μας στη συγκέντρωση: «Μια ηγεσία που είναι ασπόνδυλη για να αντιταχθεί στη μοναρχία ποτέ δεν θα έχει τη ραχοκοκαλιά να αντιμετωπίσει την άρχουσα τάξη αυτής της χώρας».

Αλλά ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ομάδες όπως το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, η Socialist Appeal, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και άλλοι υποτιθέμενοι «επαναστάτες» μποϊκοτάρισαν τη διαδήλωσή μας δεν βρίσκεται σε μία λανθασμένη λογική, αλλά στη συφιλιδική αλυσίδα του Εργατισμού. Όλες αυτές οι ομάδες έχουν ξοδέψει τους τελευταίους μήνες χτίζοντας το κύρος και τα διαπιστευτήρια των συνδικαλιστών ηγετών όπως ο Μικ Λιντς, η Σάρον Γκράχαμ και ο Ντέιβ Γουόρντ. Έχουν περάσει χρόνια οικοδομώντας καλές σχέσεις με αριστερούς-Εργατικούς βουλευτές όπως η Σουλτάνα ή ο Κόρμπιν, ενισχύοντας το κύρος τους μεταξύ των εργατών. Πιστεύουν ότι αυτό αποτελεί τη «σοσιαλιστική» εργασία. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να τα καταστρέψουν όλα αυτά αποκαλώντας την υπόκλιση των αριστερών Εργατικών στη Βασίλισσα με το σωστό της όνομα: προδοσία. Κάτι τέτοιο θα τους έκανε αμέσως απόβλητους στους «αξιοσέβαστους» Εργατικούς κύκλους και πιθανότατα θα προκαλούσε διάσπαση στις οργανώσεις τους. Το να πάρουν μια τέτοια θέση ήταν ακριβώς αυτό που τέθηκε με το να συμμετέχουν στη διαδήλωσή μας.

Ο θάνατος της Βασίλισσας, όπως και άλλα σημαντικά γεγονότα των τελευταίων ετών, ήταν μια δοκιμασία για όσους ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για το σοσιαλισμό. Από τη μία πλευρά ήταν εκείνοι που πάλεψαν και πήραν θέση κατά της αστικής τάξης, του μονάρχη τους, των βασιλικών τους μέσων ενημέρωσης και τους υπηρέτες τους στις τάξεις του εργατικού κινήματος. Από την άλλη πλευρά ήταν εκείνοι που υποκλίθηκαν στο Στέμμα και το Κεφάλαιο και βρήκαν κάθε είδους δικαιολογίες για να το κάνουν. Όσοι ήμασταν στο Μπρίξτον στις 19 Σεπτεμβρίου ξέρουμε με ποια πλευρά είμαστε.

—Σπαρτακιστική Ένωση/Βρετανίας
22 Σεπτέμβρη